Iedereen kent het verhaal van de hond: duizenden jaren geleden vonden vriendelijke wolven hun weg naar menselijke kampen, ontvingen wat eten, en zo begon een eeuwenlange vriendschap.
Maar katten? Die lijken zich wel zelf in onze levens te hebben genesteld. En dat klopt eigenlijk best.
Hoe is het allemaal zo gekomen? Daarover schrijft Zulie Rane in haar bijdrage voor Tenderly op Medium.
Zo’n 4.400 jaar geleden zwierven wilde katten menselijke nederzettingen binnen, aangetrokken door de knaagdieren die onze rommel achtervolgden. Zonder ook maar een poot uit te steken voor deze nieuwe woonplaats, kwamen ze voor het eten en bleven voor het gemak.
Terwijl honden werden gefokt voor specifieke taken, zoals bescherming en gezelschap, hebben katten zichzelf letterlijk in onze huizen gekat.
Katten zijn een fijn gezelschapsdier, maar ze weten ons slim te bespelen
Dit verklaart misschien waarom katten nog steeds zo onafhankelijk zijn. Terwijl je hond vrolijk aan komt rennen wanneer je zijn naam roept, zal je kat je eerder even beoordelen voordat hij besluit of het de moeite waard is om in beweging te komen.
En toch, ondanks hun schijnbare onverschilligheid, weten katten ons op een meesterlijke manier te bespelen.
Onderzoek toont zelfs aan dat het speciale gemauw dat katten naar hun baasjes uiten, sterk lijkt op het gehuil van een baby. Dit geluid, dat ze in het wild niet gebruiken, wekt bij ons een instinctieve reactie op.
Zonder dat we het doorhebben, zijn we door onze harige vrienden getraind om precies te doen wat zij willen: eten geven, aandacht geven en ze vertroetelen — zonder veel terug te verwachten.
Dus, wie heeft wie eigenlijk gedomesticeerd? Terwijl we denken dat wij voor onze katten zorgen, hebben zij misschien al eeuwen geleden de touwtjes in handen genomen. Volgende keer dat je kat je manipuleert voor een extra hapje, besef dan: je bent niet de enige.